91. Kulminacja. Kto ma paść, ten niechybnie padnie.
Aragorn dobył miecza, tnie po mordach ładnie.
Frodo z pierścieniem wieje, a elf szyje z łuku.
Gimli rieza toporem. Dużo krwi i huku.
92. Zacni Merry i Pippin całkiem poszaleli,
Naprzeciw orkom wyszli i skakać zaczęli.
Co im się nagle stało? Proszę mnie nie pytać…
Wygląda na chorobę od świętego Wita.
93. Z innymi nie jest lepiej. W obliczu mas wrogów
Boromir jął melodie wygrywać na rogu!
Jednak trzeba mu przyznać, że zebrał się w sobie
I walcząc niejednego orka złożył w grobie.
94. Zagrawszy dwie etiudy, poległ syn Gondoru!
Na czarnopiórych skrzydłach śmierć słał wódz potworów,
Wściekły na gondorczyka, bo był melomanem.
Jak można tak fałszować melodie kochane!
95. Tu słowo komentarza, bo się sprawa gmatwa.
Kwestia grania na rogu wcale nie jest łatwa.
Najwyraźniej Boromir grywał w D-tonacji.
Ork, zwolennik B-brzmienia, nie przyznał mu racji.
96. Już i Aragorn pędzi! Już ściął łeb szczerzący!
I już przed Boromirem klęka konającym.
Ten, sam słyszałem, więc to wieść prawdziwa,
Na koniec Aragorna od królów wyzywa.
97. To nie koniec złych wieści. W łapy orków wpadli
Razem Pippin i Merry (ci, co smoka skradli).
Strach myśleć, co ich czeka. Nie zna ork litości!
Zwłaszcza, gdy długo w drodze. I gdy długo pości!
98. Powiernik już przy rzece. Już łódź jest na fali.
Wtem z lasu tocząc wzrokiem Samwise Gamgee wali.
Nie myśląc dużo wcale (czym nie zaskakuje)
W ubraniu i z plecakiem w rzekę się ładuje.
99. Rzecz jasna kamień w wodę. Już toń go pochłania.
Lecz oto mu z pomocą Frodo zaiwania.
Ratuje go i dalej pośród czułych słówek
Płynie z misją powiernik i hobbit półgłówek.
100. Ta para ma ratować Śródziemia narody?
Oj, oby miast korzyści nie przynieśli szkody!
Robiąc maślane oczy ruszają w mokradła.
Tyle film o drużynie, bo się już rozpadła.
